Spoiler III rozdziału + ważna informacja

Witajcie,

a może witaj? Bo już się chyba pogubiłam. Właściwie jest mi bardzo, bardzo przykro z tego powodu, że po prostu nie czytacie tego opowiadania. Pod I rozdziałem było tyle komentarzy, a już pod II zaledwie 2? Czyli mam rozumieć, że po prostu się wam znudziło i się nie podoba, tak? Jest mi przykro, że nie możecie zostawić jakiegoś komentarzu. W każdym bądź razie podjęłam decyzję.

III rozdział pojawi się dopiero, kiedy tutaj będzie minimum 18 komentarzy, tutaj pod spoilerem bądź 18 pod II rozdziałem. Wybaczcie nie chciałam działać w ten sposób, jednak po prostu chce wiedzieć, czy naprawdę ktoś to czyta. Jeśli 18 komentarzy nie dobije w ciągu np. tygodnia, będę  po prostu wiedziała, że  opowiadanie się nie podoba i nie jest warte kontynuowania. Jest mi przykro z tego powodu, bo wiem że po prostu większość z was nie chce pozostawiać komentarzy... Jestem zdemotywowana, zniechęcona i jak na razie... nawet nie zabieram się za IV odcinek by go dokończyć, bo nie jestem pewna czy warto. Wkładam w to opowiadanie całe swoje serce, staram się by przypadło wam do gustu, spodobało się. Poświęcam dużo godzin na jego pisanie

A na ten moment, dotrzymując danego wam słowa, wstawiam spoiler III rozdziału.

"Zimne powietrze wdarło się w jego płuca, uniósł głowę ku górze a jego blond włosy osunęły się do tyłu. Zamknął swoje zmęczone oczy tym samym odcinając się od pięknego widoku gwieździstego nieba. Czuł, że nie ma już presji. Poczuł, że nie musi po prostu walczyć. Czy się poddał? Nazywajcie to jak chcecie, mówcie na to co chcecie. Rezygnacja? Odpoczynek, odpuszczenie, zdjęcie ze swoich barku ogromnego ciężaru. Szalenie mocny wiatr uderzył w twarz szatyna tak mocno, że odwrócił głowę przeczekując ten moment. Rozchylił jednak zaraz swoje ramiona otworzył swoje oczy. Mrok jaki się przed nim rozciągał i kilka gwiazd na niebie gdy spojrzał w dół, szaleńczo gnające amerykańskie miasto, miliony nieświadomych niczego Nowojorczyków tam na dole. Poczuł się jakby nareszcie wyrosły mu skrzydła... uśmiechnął się do siebie pod nosem wpatrując się w ulice kilkadziesiąt pięter w dół. Życie jest nieodkrytą wyspą, która często tonie pod ogromnymi falami wzburzonego oceanu..."